غنی‌سازی اورانیوم در ایران تنها یک فناوری نیست، بلکه ابزاری استراتژیک در جهت تثبیت موقعیت کشور در نظام بین‌الملل و مقاومت در برابر سلطه‌طلبی برخی کشورها در عرصه فناوری‌های برتر است.
توانانبوز، تضمین تأمین سوخت راکتورهای تحقیقاتی و اهمیت حیاتی تولید رادیوداروها و قابلیت تولید سوخت راکتورهای قدرت، افزایش قدرت چانه‌زنی بین‌المللی، بازدارندگی فناورانه، از جمله مواردی است که اهمیت و جایگاه انجام غنی‌سازی اورانیوم در ایران را توجیه پذیر می‌سازد. توان بومی غنی‌سازی اورانیوم، به‌عنوان رکن اساسی در تضمین تأمین پایدار سوخت برای راکتورهای قدرت و تحقیقاتی کشور، اهمیت راهبردی بالایی دارد.
بعد از تامین انرژی پایدار و پاک توسط راکتورهای قدرت، راکتورهای تحقیقاتی نیز نقشی کلیدی در تولید رادیوداروهای حیاتی ایفا می‌کنند که بیش از یک میلیون بیمار ایرانی سالانه به آن‌ها وابسته‌اند؛ رادیوداروهایی که در درمان بیماری‌هایی چون سرطان، بیماری‌های قلبی و اختلالات عصبی کاربردهای حیاتی دارند. بنابراین نبود استقلال در تأمین سوخت این راکتورها، کشور را در معرض وابستگی استراتژیک به منابع خارجی قرار می‌دهد؛ وابستگی‌ای که می‌تواند به قطع یا تأخیر در تولید رادیوداروها، اختلال در درمان بیماران و آسیب جدی به بهداشت عمومی منجر شود. به علاوه سابقه بدعهدی برخی قدرت‌های خارجی در تأمین سوخت راکتور تهران در سال‌های گذشته، نمونه‌ای بارز از این آسیب‌پذیری است که ایران را به سمت توانمندی بومی در این عرصه کشاند.
در حال حاضر علاوه بر ظرفیت صنعتی طراحی و تولید سوخت راکتورهای قدرت، ظرفیت‌های ایجاد شده برای طراحی و ساخت نیروگاه‌های اتمی و پروژه‌های طرح ۲۰ هزار مگاوات یک تحول راهبردی است که این امر نه تنها موجب شگفتی جریان استکباری شده است بلکه سبب شده تا به هر صورت ممکن از تحقق، قابلیت و ظهور ایران در این عرصه جلوگیری کنند. این قابلیت به‌عنوان یک دارایی راهبردی، فرصت‌های گسترده‌ای برای تقویت امنیت انرژی کشور، کاهش وابستگی‌های خارجی و افزایش بهره‌وری در تولید انرژی هسته‌ای فراهم می‌آورد
